Page 61 - VOCALECT(Teacher Flipbook)
P. 61
οι Αφίδνες και η Αθήνα. Όλοι αυτοί οι οικισμοί άκμασαν κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο.[2] Σύμφωνα
με την παράδοση, η Αττική περιελάμβανε δώδεκα μικρές κοινότητες (δήμους) κατά τη διάρκεια της
βασιλείας του Κέκροπα, του μυθικού βασιλιά του αρχαίας Αθήνας, και αυτά ενσωματώθηκαν
αργότερα σε ένα αθηναϊκό κράτος κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Θησέα, μυθικού βασιλιά της
αρχαίας Αθήνας. Οι σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν πιο πιθανό το ότι οι κοινότητες είχαν
ενσωματωθεί σταδιακά σε ένα αθηναϊκό κράτος, κατά τη διάρκεια του 8ου και του 7ου αιώνα
Π.Χ.[3]
Μέχρι τον 6ο αιώνα π.Χ., οι αριστοκρατικές οικογένειες ζούσαν ανεξάρτητες στα προάστια. Μόνο
μετά από την τυραννία του Πεισίστρατου και τις μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν από τον
Κλεισθένη, οι τοπικές κοινότητες έχασαν την ανεξαρτησία τους και υπέκυψαν στην κεντρική
κυβέρνηση στην Αθήνα. Ως αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων αυτών, η Αττική χωρίστηκε σε
περίπου εκατό δήμους, καθώς επίσης και σε τρεις μεγάλους τομείς: την πόλη (άστυ), η οποία
περιελάμβανε τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας, Υμηττό, Αιγάλεω και τους πρόποδες της
Πάρνηθας, την ακτή (παράλια), που περιελάμβανε την περιοχή μεταξύ Ελευσίνας και Σουνίου και
την περιοχή γύρω από την πόλη (εσωτερικό-μεσογαία), που κατοικούταν από ανθρώπους που
ζουσαν στα βόρεια της Πάρνηθας, στο Πεντελικό και την περιοχή ανατολικά του βουνού
του Υμηττού. Κυρίως, κάθε πολιτική μονάδα περιλάμβανε ίσο περίπου αριθμό αστών, ναυτικών
και αγροτών. Μία «τριττύα» (τρίτη) του κάθε τομέα αποτελούσε μια φυλή. Κατά συνέπεια, η
περιοχή της Αττικής αποτελούνταν από δέκα φυλές.
Φρούρια
Κατά τη διάρκεια της κλασικής περιόδου, η Αθήνα οχυρώθηκε στα βόρεια από το φρούριο
των Ελευθερών, το οποίο είναι καλά διατηρημένο. Άλλες φρούρια είναι εκείνα της Οινόης,
της Δεκέλειας και των Αφιδνών. Για την προστασία των μεταλλείων του Λαυρίου, στην ακτή, η
Αθήνα οχυρώθηκε από τείχος στο Ραμνούντας, στο Θορικό, στο Σούνιο, στην Ανάβυσσο,
στον Πειραιά και την Ελευσίνα.[2]
Τόποι λατρείας
Ακόμα κι αν αρχαιολογικά ερείπια βρίσκονται σχεδόν σε όλη την περιοχή της Αττικής, τα πιο
σημαντικά είναι αυτά που βρίσκονται στην Ελευσίνα. Η λατρεία της θεάς Δήμητρας και
της κόρης της, αρχής γενομένης από τη μυκηναϊκή περίοδο, συνεχίστηκε μέχρι τα τελευταία χρόνια
της αρχαιότητας.
Πολλοί άλλοι τύποι λατρείας μπορούν να αποδοθούν στην προϊστορία. Για παράδειγμα, η λατρεία
του Πάνα και των Νυμφών ήταν κοινή σε πολλές περιοχές της Αττικής,
όπως Μαραθώνα, Πάρνηθα και Υμηττό. Ο θεός του κρασιού, ο Διόνυσος, λατρευόταν κυρίως στην
περιοχή της Ικαρίας. Η Ιφιγένεια και η Άρτεμις λατρευόταν στη Βραυρώνα, της Αρτέμιδος
στη Ραφήνα, της Αθηνάς στο Σούνιο, της Αφροδίτης επί της Ιεράς Οδού, και του Απόλλωνα
στη Δάφνη.[2]
Το φεστιβάλ των Χαλκείων εορταζόταν κάθε φθινόπωρο στην Αττική. Το φεστιβάλ τιμούσε τους
θεούς Ηφαίστο και Αθηνά Εργάνη.
Μεσαιωνική περίοδος
Μετά την περίοδο της αρχαιότητας, η Αττική τέθηκε υπό ρωμαϊκή, βυζαντινή,
ενετική και οθωμανική κυριαρχία. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Αθήνα καταλήφθηκε από
τους Γότθους υπό τις εντολές του Αλάριχου, το 396 μ.Χ.. Ο πληθυσμός της Αττικής μειώθηκε σε
σύγκριση με την γειτονική περιοχή της Βοιωτίας.
Οι θέσεις των ιστορικών ημερομηνίών που παρουσιάζουν ενδιαφέρον είναι ο 11ος και 12ος αιώνας,
όταν η Αττική ήταν υπό την κυριαρχία των Φράγκων. Το μεγάλο μοναστήρι της Δάφνης, που
χτίστηκε την περίοδο του Ιουστινιανού Α´, είναι μια μεμονωμένη περίπτωση που δεν σηματοδοτεί
ευρεία ανάπτυξη της Αττικής, κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Από την άλλη πλευρά, τα κτίρια που
61